Thames en Coromandel

Hallo my friends

Waar waren we gebleven.... Volgens mij dat ik 2 aardige jongens heb leren kennen Hahaha laat ik gewoon beginnen bij mijn begin..
We zijn na mijn aankomst een biertje gaan doen en hebben besloten de volgende dag samen richting het noorden te gaan: Coromandel.
De bus zou ons naar Thames brengen en dan vervolgens naar Coromandel wat bij elkaar ongeveer 3uur zou gaan duren.
Maar natuurlijk zijn wij halverwege blijven hangen... We leerde namelijk 'Jay Fiddy' kennen zodra we de bus uitstapte en die nodigde ons uit voor een klein intiem concert wat hij 3 uur later zou gaan geven... Sweet dachten wij natuurlijk en we hebben de bus langs ons heen laten rijden...
3 uur later zaten de boys en ik naar Bob Dylan, Whitestripes en vele andere Jay Fiddy versies te luisteren onder het genot van een typisch Thames biertje (donker)
Na dit intieme en fijne concert zijn wij richting ons backpackers hotel gegaan waar we vervolgens alle 3 vrij direct in een diepe slaap vielen...

De volgende ochtend was ik samen met Engelse Chris al om 06:00 wakker (beide een jetlag aangezien hij 1dag voor mij aankwam) en na nog wat te draaien zijn wij de tamelijk rustige hoofdstraat van Thames af gaan struinen naar een lekker ontbijt, wat uiteindelijk in Scrumbled eggs met kaas, ham en ketchup op bruin getoast brood resulteerde...Even wennen nog ;)
Na ons stevige ontbijt zijn we langs de enige weg naar Coromandel gaan liften...
Ik hoor mams en paps denken: Liften? Gevaarlijk! Maar nee het is in NZ geaccepteerd en welbekend dat backpackers zo goedkoop mogelijk hun dag doorbrengen dus incl vervoer....
Nadat we goed nat geregend waren, onze kleren in de Backpack ook zeiknat waren en we alle 3 wanhopig 2 duimpjes opstaken met een treurig maar welgemeende glimlach dacht Karin uit Duitsland waarschijnlijk dat het tijd werd dat wij opgepikt zouden worden, rijdend in een grote 'van' die backpackers voor een prikje kopen en zo tijdens hun reis zichzelf verplaatsen, maar ook van kosten ontzien aangezien de achterkant een woon/slaapkamer is.
Goede driveskills in de Hills en prachtig uitzicht ondanks de regenachtige dag...
De avond ervoor hebben we Lëon leren kennen en na hem in de ochtend een zwarte koffie met 3 suiker te brengen bij het DOC kantoor vertelde hij ons dat er in Coromandel een fijn hostel genaamd Anchor Lodge zat en op advies checkte wij na 35 min met Karin door de bergen te scheuren en gebrekkig Engels te spreken in bij Anchor Lodge: Hot Tab en zwembad, rustig hostel voor 26 dollar wat vrij redelijk is...
Na onze spullen letterlijk gedumpt te hebben zijn we te voet 45 min richting Driving Creek Café gegaan waar Ierse Chris 3,5 week gewerkt heeft bij zijn vorige bezoek aan Coro.
Erg fijne vibe bij het café en al snel belandde we daar in ons nieuwe avontuur: een typische dyke met een koepiercing, genaamd Rory, was hier aan het wwoof-en...
Voor de mensen die dit niet kennen: gratis verblijf en soms maaltijden op een boerderij of iets met milieu en dieren gericht bedrijf in ruil voor een handje, 4/5 uur per dag... Een boekje vol wwoof adressen draagt Ierse Chris elke dag weer mee om zo te kijken wat interessant is voor hun volgende avontuur..
Dyke is een echte lesbo en koepiercing moeten jullie kennen! Hahahaha


Anyway, we hebben op Rory gewacht tot zij klaar was en zijn daarna ditmaal met haar advies meegegaan en zijn uiteindelijk off road bij een onwijs mooi rustig riviertje/waterval beland... Wat een rust!!!! Ik had me voorgesteld na andere hun reis verhalen dat backpackers zuipen en feesten, maar ben stiekem blij dat ik deze 2 spirituele en zelfbewuste jongens heb ontmoet! 
Om dit gelijk toe te lichten:
De volgende dag, voor mij nu gisteren, zijn we te voet gestart naar Manaia, ookwel Mana, te lopen... Dit is te voet een tocht van 3,5 uur en met een stevige 'busje' 10 min... Wij hebben uiteindelijk 1:25 gelopen en werden toen eindelijk door een vriendelijke dame en haar Italiaanse vriend opgepikt...
Aangekomen bij haar ouders huis voor de Berg, waar de Sanctuary achter ligt, zijn we begonnen aan deze klim, eenmaal aangekomen was ik mijn knikkende knieën en trillende vermoeide benen direct vergeten want zowel (nogmaals) de rust maar ditmaal het uitzicht nam mijn klagende gedachte direct weg.... Adembenemend mooi....


Ierse Chris heeft 6,5 week bij Mana gewoofd. Mana is een meditatie aka tot jezelf kerend, genezend centrum... Met een Sanctuary apart om groepmeditatie en zelfheling enz te doen... Na hier Chris de gelegenheid tot meditatie te geven zijn we ons pad door een bos gaan vervolgen richting het centrum/verblijf van de woofers...
Ditmaal trilde mijn benen echt onder me lichaam vandaan omdat we constant een berg af moesten , enkel diepte en vallende steentje door onze klim, wat erg steil kon worden en ik op simpele Vans voorop liep...brak ik een aantal keer bijna mijn kippe nekje, waar de jongens uiteindelijk natuurlijk hard (lees fluisterende stil door de rustige omgeving) om konden lachen...
Aangekomen leerde we een paar woofers van Chris zijn tijd kennen maar ook nieuwe waaronder Suzanne (NL) en Eva (1/2 NL)....
Gek hoor NL praten en schrijven na 4 dagen fulltime Engels spreken... Dat word wat na 6 maanden Engels ;) 
Nadat Engelse Chris zich aan Yoga waagde, zijn we met ze 3-en van het uitzicht en centrum gaan genieten... Nogmaals: adembenemend uitzicht en wat een rust... De jongens zijn hun welbesproken muzikale talenten eindelijk gaan waar maken en ik heb rustig met hun talenten zachtjes in mijn oor van het prachtige uitzicht genoten... Dit was echt even 'mijn meditatie' momentje; genieten!!

Toen we voor een sigaret buiten zaten, in het zonnetje die zich eindelijk liet zien, vroeg Eva ons of we niet een hapje meewilde eten: tuurlijk!!
Heerlijk en gezellig mee gehapt en meer duidelijkheid gekregen over de gedachtegangen en het centrum... Ik zou daar graag ook eens 2/3 maanden tot rust willen komen en ik ben gelukkig van harte welkom..
Na het eten bood Eva ons een rit terug aan wat ons bij elkaar 4uur lopen scheelt al hadden we hier stiekem opgehoopt dat dit aangeboden zal worden..
Nadat er nog wat dingen gedaan waren zaten we alle 3 weer moe maar voldaan in een auto wat ons terug zal brengen naar ons 'nieuw ingecheckte hostel' Lions Den nog steeds in Coromandel.. 
Voor het uitstappen nodigde ze ons uit voor een meditatie sessie de volgende avond en na elkaar alleen aan te kijken was de Ja uitgesproken, dit willen Engelse Chris en ik dolgraag eens ervaren... Misschien is het te zweverig vol vele, toch is het iets wat op mijn bucketlist al stond te doen in Thailand dus ik heb nu een gratis en warm welkomend voorproefje in Mana...

Terwijl ik dit schrijf 19/9 zie ik buiten de zon gelukkig schijnen en de boys lekker snurken en kroelen nog in bed... Het is nu 08:41 werd 07:45 wakker en ben direct met dit verhaal begonnen... Nu snel hopen op gratis Wifi zodat ik het met jullie kan delen... Internet is hier (ook) stervensduur dus vragen uiteraard hostels en restaurants er geld voor op een enkeling na, waar ik dus constant geduldig op wacht :) 

Ik heb het nog steeds ontzettend naar me zin, mede door de rust in het land, door de jongens maar ook door de vrijheid die deze reis nu al met zich meebrengt...
Zodra ik mijn weg terug moet vinden richting Auckland, zal ik een keuze maken in mijn vervoer; Liftend (gratis), met de bus(45dollar) of met de Ferry (180dollar) die 3x per week op verschillende tijden vaart maar wel met een stop op de eilanden tussen Auckland en Coromandel in.... We'll see!

Ik ga nu maar eens me bedje uit en lekker een toast met kaas & muesli en yoghurt ontbijtje voor mijzelf maken oh en niet te vergeten de geweldige instantkoffie... Senseoooooooo.... 

Goedemorgen en een dikke kus van de Sun in de sun....

Awesome, for sure, good, tuurlijk!